Ik ben opgegroeid in Taiwan waar je bij iedereen thuis mooie theekopjes en potjes kon zien – soms van gewoon aardewerk, soms van kostbaar antiek porselein. Het verzamelen van mooie theestellen was een wijdverbreide hobby. In musea kon je schitterende voorbeelden bewonderen van de oud-Chinese keramiekkunst. Die achtergrond gaf mij na mijn pensionering een krachtige impuls om mij met keramiek bezig te gaan houden. 

 

Voor mij is de natuur een eindeloze bron van inspiratie. In de interactie tussen mijn handen en klei weet ik mij met de aarde verbonden. Die interactie doet mij ook denken aan het Chinese gezegde: ‘vind binnen de beweging rust, en binnen de rust beweging’. Als handen en klei bewegen, is de geest er in stilte bij. Binnen de rust van de geest komt altijd nieuwe beweging: ideeën, intuïties, inspiraties. Terwijl ik werk, lijkt het alsof ik stil ben, maar in feite herhaal ik telkens weer van binnen de Grote Barmhartigheidsmantra.  Al knedend, zoekend, en luisterend probeer ik een vorm te geven aan wat ik van de natuur heb ontvangen. Die vorm zal nooit volmaakt zijn...ik laat altijd bewust iets ‘onaf’. Zo hoort het ook, want zo lang je leeft, ben je als mens nog niet af.